Ta sama ustawa będzie miała także zastosowanie do przedsiębiorców, w tym nie stanowiących państwowych jednostek organizacyjnych, w zakresie „Bezpieczeństwa przemysłowego”, gdy przedsiębiorca będzie ubiegał się o zawarcie lub będzie wykonywał umowy związane z dostępem do informacji niejawnych, albo na podstawie przepisów prawa realizował będzie zadania na rzecz obronności i bezpieczeństwa państwa, związane z dostępem do informacji niejawnych. Realizacja zadań zawartych w ustawie, a dotyczących bezpieczeństwa przemysłowego stanie się wymagalna, gdy z umową lub realizacją zadania przez przedsiębiorstwo wiązał się będzie dostęp do informacji niejawnych w rozumieniu ustawy. Przystąpienie do realizacji zadania określonego powyżej, uprawnia do wystąpienia do stosownej Narodowej Władzy Bezpieczeństwa o przeprowadzenie postępowania sprawdzającego w stosunku do pracowników przedsiębiorcy zaangażowanych w realizację umowy oraz starań o uzyskanie świadectwa bezpieczeństwa przemysłowego. Postępowanie sprawdzające w stosunku do osób prowadzone jest – w zależności od stopnia dostępu do tajemnicy – przez pełnomocnika ds. ochrony informacji niejawnych (dostęp do tajemnicy służbowej do klauzuli POUFNE) lub przez Narodową Władzę Bezpieczeństwa (dostęp do tajemnicy państwowej oznaczonej klauzulą TAJNE i ŚCIŚLE TAJNE). Postępowanie bezpieczeństwa przemysłowego (w zależności od zakresu dostępu do informacji niejawnych wynikających z realizowanej umowy może ono być pierwszego, drugiego lub trzeciego stopnia) prowadzone jest wyłącznie przez Narodową Władzę bezpieczeństwa. Dodatkowo, przedsiębiorcy ubiegający się o zawarcie umów lub realizację zadań związanych dostępem do informacji niejawnych, otrzymują od podmiotu, z którym ma być zawarta umowa, szczegółowe wymagania dotyczące ochrony informacji niejawnych stanowiących tajemnicę państwową, tzw. instrukcję bezpieczeństwa przemysłowego, która uwzględnia ilość przekazywanych informacji niejawnych, klauzule tajności oraz liczbę osób mających dostęp do tajemnicy państwowej w związku z wykonywaniem umowy z zainteresowanym podmiotem. Na podstawie wyżej wymienionych informacji można sformułować wniosek, że ochronie kontrwywiadowczej i działaniom wynikającym ze stosownych przepisów podlegają głównie państwowe jednostki organizacyjne oraz przedsiębiorstwa realizujące zadania na rzecz obronności i bezpieczeństwa państwa, a przez to uzyskujące dostęp do informacji niejawnych. W związku z udziałem coraz większej liczby firm prywatnych w realizacji powyższych zadań, również w nich wprowadzono procedury bezpieczeństwa wynikające z ustaw oraz są one poddawane kontroli kontrwywiadowczej w zakresie ochrony i osłony, co zwiększa ich bezpieczeństwo i odporność na ataki zewnętrzne ze strony obcych służb wywiadowczych. Niestety na naszym rynku istnieje wiele firm, które ze względu na brak styczności z takim obszarem działalności nie są „zmuszane” nakazami ustawy do realizacji działań z obszaru bezpieczeństwa.
Duże firmy i konsorcja od pewnego czasu rozumieją wagę informacji wewnętrznych (własnych), które stanowią ich „niematerialny kapitał” i starają się należycie zabezpieczyć ten obszar swojej egzystencji poprzez wprowadzanie wewnętrznych procedur bezpieczeństwa i ustanowienie własnych komórek kontrwywiadu, niezależnie od tego, czy podlegają one ochronie w ramach systemu państwowego. Pozytywnym przykładem w tym zakresie jest Telekomunikacja Polska S.A., która już w 1999 r. wprowadziła w życie przedsięwzięcia z zakresu ochrony informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa. Opierając się na ustawie z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji TP S.A. w 1999 r. wprowadziła wewnętrzną regulację określającą zasady postępowania z informacjami stanowiącymi tajemnicę przedsiębiorstwa. W ramach powyższego zostały określone m.in. tajemnica przedsiębiorstwa TP. S.A., obszary i rodzaje informacji stanowiących tajemnicę, zasady i procedury postępowania z tajemnicą przedsiębiorstwa w Spółce.
Średnie i małe firmy zupełnie bagatelizują problem zagrożeń wynikających ze szpiegostwa gospodarczego oraz rozpoznania konkurencyjnego. Widoczna jest bardzo niska świadomość kierownictwa firm w tym zakresie oraz brak zrozumienia dla konieczności dokonania zmian w tym obszarze. Przyczyn tego należy upatrywać w tym, że wprowadzenie skutecznych procedur ochrony informacji wymaga znacznych nakładów finansowych, na które albo firmy nie są przygotowane (nie stać ich), albo nie zamierzają przeznaczać środków, gdyż uważają je za zbędne.
Nawet firmy objęte „państwowym systemem ochrony” nie są należycie zabezpieczone przed działaniem firm konsultingowych, komórek wywiadu gospodarczego i realizowanym przez nie rozpoznaniem konkurencyjnym. Należy stwierdzić, że polskie firmy – w odróżnieniu od większości firm na zachodzie – nie są jeszcze świadome zagrożeń płynących z tego kierunku. Widoczne jest to poprzez ogrom informacji na ich temat powszechnie dostępne w otwartych źródłach informacji.
